۱۳۸۴/۱۰/۰۵

بيانيه کانون وبلاگ نويسان ايران در حمايت از حق آزادي بيان کارگران اعتصابي شرکت واحد
دوشنبه ۵ دی ۱۳۸۴


کانون وبلاگ نويسان ايران( پن‌لاگ) دستگيري کارگران زحمتکش شرکت واحد را شديدا محکوم مي‌کند. دولت جمهوري اسلامي ايران به جاي ترتيب اثر دادن به خواسته‌هاي بر حق صنفي کارگران شرکت واحد و بهبود وضع اسف بار معيشتي آنان به روش هميشگي خود مي‌خواهد با سرکوب و دستگيري و ارعاب کارگران اعتصاب آنها را در هم بشکند.

کانون وبلاگ نويسان ايران(پن‌لاگ) خواهان آزادي بي قيد و شرط رئيس و اعضاي هيات مديره سنديكاي كارگران شركت واحد آقايان منصور اصانلو؛سعيد ترابيان، سيد داوود رضوي، رضا شهابي، ناصر غلامي، حميد زندي، صادق محمدي، صادق خندان، علي ابراهيمي، امير تاخيري، علي قربانيان، رضا شهابي، ارسلان زرگريان و حسين مهديخاني مي‌باشد. کانون وبلاگ نويسان ايران (پن‌لاگ) از همه وبلاگ نويسان تقاضا مي‌کند با پخش اخبار اين اعتصاب و نوشتن در باره آن در وبلاگ‌هاي خود از کارگران شريف شرکت واحد حمايت کنند. پن‌لاگ همچنين از همه سازمان‌هاي طرفدار حقوق بشر انتظار دارد با اعتراض گسترده و شديد به دولت ايران خواهان تضمين امنيت جاني اعتصابيون و خانواده‌هاي آنان شوند و نگذارند اين اعتصاب صنفي با روش هميشگي دولت ايران يعني کشتار و اعدام خاتمه پيدا کند.

کانون وبلاگ نويسان ايران(پن‌لاگ)

ارسال به: Balatarin :: Donbaleh :: Cloob :: Mohandes :: Delicious :: Stumbleupon :: Friendfeed :: Twitter :: Facebook :: Greader :: Addthis to other :: Subscribe to Feed

۱۳۸۴/۱۰/۰۴

معذرت مي خواهم عشق من
همايون تاران
برگرفته از ايران ليبرتي

تام تام تام تام....
تام تام تام تام ...
برکلمات انگشت مي کوبم
به دنبال کلماتي با صداي طبل مي گرد م
با طنين ضرب زورخانه
و بوي چرم بازوبند پهلوانان.

در کلمات مي دمم
با تمام قدرت ريه هايم
به دنبال وازه هائي باطنين شيپور مي گردم
کلماتي که گله هاي اسبان در ان بتازند
و باريکه هاي زرين مذاب از يالهاشان فرو چکد.


کووووواااااااشش....
کلمات را به هم مي کوبم
صداي سنجها برمي خيزند
شب از کف هاي پولادگون پر طنين لبريز مي شود
عرق نمک الود از جبين مردان فرو مي چکد
و سکوت مي شکند.


معذرت مي خواهم عشق من
که خواب نيمه شب ات را
مانند گيسوان يلدايت اشفته ام
زيرا عليرغم تمام نوميدان
وپاکتهاي بزرگ خالي
و شکمهاي پر از پاپ کورن شان
و اين شب ضخيم خونين پر زنجير وجسد
من اعتقاد دارم
که انقلاب خواهد شد
و بايد براي انقلاب سرود
و نبايد انان را که براي ازادي مي جنگند
در مقابل دشنه و زهر تنها گذاشت
و پس از انکه انقلاب شد
براي چشمان ايراني – افغاني تو
که زيباترين چشمان جهان است
بازهم
زيباترين شعرها را خواهم سرود.

ارسال به: Balatarin :: Donbaleh :: Cloob :: Mohandes :: Delicious :: Stumbleupon :: Friendfeed :: Twitter :: Facebook :: Greader :: Addthis to other :: Subscribe to Feed

۱۳۸۴/۰۹/۲۴

متاسفم دوست قديمي
به مزدوراني که خلق را رها کردند و به ضد خلق پيوستند
دکتر زری اصفهانی

از گذشته ها ميگذري
باروياهايي فرسوده
با کتيبه هاي شکسته
خطوط معوج
ترانه هايي پير و خميده

درخود مي غلطي
درحصار قلبي که عشق را از ياد برده است
وزمين را بر آسمان برگزيده است
فرو ميروي
درتابوتي که خود ساخته اي
تابوت ويراني خاطرات
به فراموش خانه رسيده اي
درانتهاي جاده هاي هشياري
اينک ميخانه ها ترا درانتهاي شب درخود محبوس ميکنند
و هواي نيالوده صبح را
از اعماق نفس هايت برميکشند
شب با خرخر تاريکش ترا درآعوش ميکشد
سگان ولگرد بيگانه
با بزاق هاي چرکينشان
بوسه هاي ترا ميخرند
و جز ليسه اي از چرکاب نصيب ات نمي کنند
متاسفم رفيق!
ديگر پير شده اي
و خاطراتت چون سلول هاي مرده پوستت
چروکيده و فرتوت از ذهنت فروميريزند
درشبهاي طولاني انقراض
اجساد روياهايت را مرداب هاي کهنه مي بلعند
و درزمستان نوميد سرد
برف برگرده انديشه هايت انبارميشود
فريادهاي بي ثمرت را
برگ هاي خزاني هم به استقبال نمي آيند
باد سردي است که درکوچه وول ميخورد
و هر مسافر خسته اي را ميرماند
صدايت خاموشي ياس آور آخرين پرنده است
که از کوچ جدا مانده است

خرخر تاريک مرگ ترا درآغوش گرفته است
درآرامش بويناک مرداب ها
فرصت ديدار سپيده دمان را از دست داده اي

درکوه اما تند راست و شبانان درکومه ها ميخوانند

افسوس که دربهار ترا نخواهم ديد
تا فصل گلبار کوهساران زنده نخواهي ماند
ترا زمان از ياد مي برد
آنگونه که مردگان از خاطرات ميروند
متاسفم دوست قديمي

ارسال به: Balatarin :: Donbaleh :: Cloob :: Mohandes :: Delicious :: Stumbleupon :: Friendfeed :: Twitter :: Facebook :: Greader :: Addthis to other :: Subscribe to Feed

۱۳۸۴/۰۹/۱۷

تصويرهاي سياه ، تصويرهاي سپيد
علي مقدم
به نقل از روزنامه اكترونيكي مجاهد
ميگويند يك تصوير خوب كه احساس درستي را به انسان منتقل بكند ازصدها كتاب تاثيرش بيشتر است.
نمونه يي از اين تصاوير خوب را من درسال59 در فيلمي شاعرانه و زيبا به نام عروج كه توسط يك زن هنرمند فيلمساز اهل شوروي ساخته شده بود، ديدم. تصاويري كه از آن موقع تا به حال همواره در ذهنم تازه و تأثيرگذار باقي مانده است. فيلم داستان يك گروه پارتيزان روس را نشان ميداد كه چگونه براي نجات مردم و ميهن خود از چنگ سربازان فاشيست هيتلري به مبارزه با آنان پرداخته بودند.كارگردان همراه با سير وقايع مختلف به روانكاوي شخصيتي دو كاراكتر اصلي فيلم خود به طور موازي پرداخته بود و رسيدن به نقطة اوج فدا و قهرماني كاراكتر اول و رسيدن به نقطة بريدگي و خيانت كاراكتر دوم رابه خوبي به تصويركشيده بود.
اين دو پارتيزان كه براي گرفتن كمكهاي مردمي و آوردن آذوقه براي ديگر پارتيزانها به داخل روستا رفته بودند، به كمين سربازان آلماني ميافتند و به جنگ و گريز با آنان ميپردازند. پس ازمدتي نبرد وقتي كه ديگر فشنگي براي آنها باقي نمانده بود لحظة تصميم گيري بين زنده دستگيرشدن و يا با تنها فشنگ باقيمانده به زندگي خود خاتمه دادن براي آنان فراميرسد. اينجا اولين جايي است كه ما با ديدن حالتهاي هر دو نفر با كاراكتر دروني آنها به تدريج آشنا ميشويم اولي با چهره يي مصمم و بدون هيچ هراسي به آسمان نگاه ميكند و سپس نوك سلاح را به زير گلوي خود ميگذارد و انگشت خود را براي چكاندن ماشه به حركت درميآورد ولي دومي هراسان است و سراسيمه به اين طرف وآنطرف نگاه ميكند و به دنبال راه فراري براي زنده ماندن است و وقتي متوجه ميشود كه سربازان آلماني به اشتباه به مسير ديگري رفته اند جلو شليك دوست پارتيزانش را ميگيرد وهر دو در خانة زني در روستا مخفي ميشوند ولي در صحنة ديگري دومرتبه در همان خانه غافلگير شده هر دو توسط سربازان آلماني دستگير ميشوند.
در سكانس بعدي يعني در محل شكنجه و بازجويي دومين جايي است كه كارگردان با نشاندادن عكس العملهاي متفاوت دو كاراكتر خود ما را به شخصيت آنها نزديكتر ميكند. پارتيزان اولي هر چند در زير شكنجه هاي دردناكي قراردارد و پوست وگوشت سينة او را با ميلة داغ ميسوزانند ولي او لب از لب باز نميكند و اطلاعاتي به آنها نميدهد و به صورت آنها تف مياندازد، در اين هنگام ما كاراكتر دوم را در راهرو ميبينيم كه با شنيدن صداي فريادهاي دوست پارتيزان خود دچار ترس شده است ولي در همان حال گاه با حالتي مشتاقانه مشغول نگاه كردن به يك زن جوان خدمتكار روسي ميباشد كه درحال نظافت كف راهرو است.يكي ازگشتاپوها كه متوجه نگاههاي وي ميگردد به او ميگويد كه چرا ميخواهي بيخودي جان خود را از دست بدهي فكرهايت را بكن ميتواني پيش ما بيايي و براي ما كاركني در اين صورت به زندگي و لذايذ آن خواهي رسيد وگرنه همان شكنجه ها وسرانجام اعدام در انتظار تو نيز خواهد بود. در اين هنگام بدن شكنجه شدة پارتيزان اول را ازجلو او عبور داده و به داخل طويله مياندازند ولي او را شكنجه نكرده وهمان طور دراتاق باقي ميگذارند تا در مورد حرفهايي كه به او زده اند فكر كند.
در اين صحنه ها هر تصوير و كلامي بيانگر ديدگاه دو پارتيزان دستگيرشده نسبت به مسائل مختلف است. سربازان آلماني علاوه براين دو پارتيزان، تعدادي ديگر از اهالي روستا را نيز به جرم كمك رساني به پارتيزان ها دستگيركرده و به نزد آنها ميآورند. يكي ازآنها كشيش، ديگري دختري جوان و سومي مادري است كه بچه يي كوچك دارد. همة افراد دركنار هم شب را تا صبح به پايان ميبرند لحظات سخت تصميمگيري براي هر نفر فرارسيده است. انتخاب شهادتي آگاهانه و فداكردن خود در راه آزادي ميهن و يا انتخاب زندگي خائنانه به وسيلة همكاري با دشمن براي حفظ جان خود. هر كدام از شخصيتها نمونه و قشري از جامعه را نمايندگي ميكنند كه بايد در بين اين دوراهي انتخاب خود را بكند. هركدام ازكاراكترها بايد ازآنچه به آن دلبستگي دارند بگذرند. دختر هنوز جوان است و خيلي زود است كه از زندگي وزيبايي هايش دل بكند، مادر عشق به فرزند كوچكش و بي سرپرست ماندن او وسوسه اش ميكند، كشيش راحت است و اضطرابي در چهره اش ديده نميشود، همه به دور پارتيزان شكنجه شده حلقه زده و شب را تا صبح به همين شكل سحر ميكنند درحاليكه پارتيزان دومي درگوشة ديگري در تنهايي و به دور از جمع آنان به سرميبرد و با خود فكر ميكند.
صبح وقتي كه گشتاپوها به سراغ آنها ميآيند صحنة ديگري از شناخت دو كاراكتر اصلي فيلم به نمايش درميآيد. پارتيزان شكنجه شده كه از ابتدا براي اهدافي انقلابي مسير مبارزه براي آزادي مردم و ميهنش را انتخاب كرده بوده وحاضر به پرداخت بهاي آن تا به آخر بوده است درمقابل سربازان آلماني رو به افسرگشتاپو كرده و ميگويد كه همه عمليات و مأموريتها را او انجام داده بوده و نفرات ديگر بيگناه هستند و اگر ميخواهند او را به خاطر انجام كارهايش اعدام كنند ولي مردم عادي را رها كنند. اما در مقابل اوج فداكاري او، پارتيزان دوم كه حاضر به پرداخت بهاي انقلابي ماندن نيست سر خود را پايين مياندازد و حاضر به همكاري با آلمانيها ميشود. سربازان به دستور افسر گشتاپو پارتيزان شكنجه شدة مقاوم را همراه با كشيش و مادر بچه و دختر جوان به طور جمعي به سمت ميدان شهر جهت اعدام ميبرند. از اين لحظه تا پايان صحنة اعدام مدت زمان زيادي ما فقط حالتهاي افراد و چهره هاي آنها را همراه با موزيكي زيبا كه با ارگ نواخته ميشد بر روي پرده ميبينيم. به اين ترتيب همة افراد رابه پاي چوبه هاي دارميبرند در اين لحظات هركس واكنش خود را دارد. دختر جوان با نگاهي معصومانه به طناب دار نگاه ميكند، كشيش همچنان حالتي آرام دارد، مادر گاهي به طناب دار و گاهي به بچة كوچكش نگاه ميكند هر چند هر كدام دلواپسي هاي خود را دارند ولي هيچكدام حاضر به سازش و پذيرفتن ننگ همكاري با فاشيستهاي آلماني نميشوند و در مقابل ديدگان مردمي كه به زور براي ديدن مراسم اعدام آنها به محل آورده شده بودند يك به يك سرهايشان بالاي دار ميرود تا سرانجام نوبت به پارتيزان شكنجه شده ميرسد اوكه با غرور و افتخار به جمعيت مردم نگاه ميكند در بين آنها نگاهش بر روي چشمان نوجواني خيره ميماند كه معصومانه به او و پارتيزان بريدة ديگر كه درگوشه يي به فلاكت افتادهاست، نگاه ميكند. موزيك در اينجا به اوج خود ميرسد پسربچه كه طاقت ديدن اين صحنه هاي دردناك را ندارد قطرات اشك بي اختيار از چشمانش سرازيرميشود. مونتاژ موازي اين دو صحنه با يكديگر يكي از همان لحظات تصويري است كه در ابتدا گفتم از صدها كتاب تأثير بيشتري دارد. پارتيزان به كودك گريان نگاه ميكند وادامة مبارزه اش را در وجود آن نوجوان ميبيند نوجواني كه بايد درس چگونه زيستن و چگونه مردن را در همان جا از وي آموزش بگيرد از اينرو او در اين لحظه براي نشان دادن اينكه در مقابل دشمن نبايد گريست به كودك لبخند ميزند، كودك براي ازدست دادن او ميگريد و او به خاطر ماندگار شدن راه و مقاومتش با بوسه زدن بر طناب دار ميخندد و به اين شكل در زيباترين حالت ممكن پارتيزان لبخند زنان خودش به سوي مرگ با افتخار خود حركت ميكند و قبل ازاينكه سربازان بتوانند به اونزديك شوند او خود با طناب دار به پرواز درميآيد و در نگاه نوجوان به داخل شعاعهاي نور خورشيد وارد ميشود و اما ديگر برگشت او را در تصويرنمي بينيم. اين صحنه به نگاه نوجوان به پارتيزان بريده كات ميشود كه افسرگشتاپو به او ميگويد كاپو بيا ما به كساني كه با ما همكاري ميكنند كاپو ميگوييم بيا بريم داخل پادگان، دراين لحظه پارتيزان بريده كه اكنون به درجة مزدوري ارتقا پيدا كردهاست همراه با سربازان آلماني به داخل پادگان ميرود اين آخرين صحنة فيلم است. در بيرون پادگان دنياي ارزشهاي پاك انقلابي موج ميزند. باد رقص آرام انسانهاي آزدايخواهي كه با سرفرازي به طناب دار آويخته شده اند را آغازكردهاست، روستاييان با نگاههايي پر از كينه در انديشة گرفتن انتقام خون آنها هستند و نوجوان به لبخند زيباي آخرين پارتيزان قهرمان در بالاي دار ميانديشد ولي در داخل پادگان هيچ چيز وجود ندارد جز خيانت به خلق و انقلابيون و همكاري كثيف با دشمن به خاطر ترس از مرگ و حفظ جان خود، دراينجا درب را يك سرباز آلماني به آرامي ميبندد و ما در پشت دربي كه بسته ميشود چهرة درمانده پارتيزان بريده و مزدور و خائني را ميبينم كه در پس زمينة پشت سرش يك سگ ولگردي بيهدف به دور خود ميچرخد. در اين صحنه كه بيشتر از صدها كتاب قطور با آدم حرف ميزند كارگردان تمامي كاراكتر وجودي باقيمانده از آن بريده مزدور خائن را به بهترين شكل به تصوير درميآورد. او نيز از اين به بعد براي زنده ماندن همراه با خيانت خود بايد مثل همان سگ بي هدف زندگي كند و همواره براي اربابهاي خود در آنجا خوشرقصي بكند و دمي تكان بدهد و بدين شكل به زندگي خفيف و خائنانة خود ادامه بدهد. بدين شكل فيلم با همين تصوير تكان دهنده و به يادماندني به پايان ميرسد بسته شدن درب دنياي انسانهاي باشرف وآزاده به روي بريده يي كه همچون سگي بدبخت و بينوا درخدمت دشمنان مردم خود در ذلت و ننگي ابدي باقي مانده است.
آنچه در اين فيلم به زيبايي به تصويركشيده شده بود روايت ديگري است از سرنوشت انسانهايي كه همواره در طول تاريخ بشري در نبرد دائمي عليه ظلم و استبداد صف بندي خود را مشخص ميكنند. يكي يحياي ذكريا ميشود و با فرياد خود نويد آمدن مسيح را به گوش مردم ميرساند و به اين جرم سر از بدنش جدا ميكنند و يكي ديگر يهودا از ياران نزديك مسيح ميشود كه سرانجام خود را به قيصر فروخته و به مسيح خيانت ميكند. يكي حر ميشودكه با شنيدن پيام حق از اردوي يزيد جدا شده و به صفوف حسين مي پيوندد و جان خود را فداي او ميكند و ديگري ابن زياد ميشود كه درطلب مال دنيا و رسيدن به گندم ري به حسين خيانت ميكند و به خدمت معاويه درميآيد.
آري بر پردة بزرگ سينماي تاريخ در طول قرنها همواره چنين صحنه هايي خلق شده و به نمايش درميآيند. گاهي تصوير انسانهايي بر روي پرده نقش ميبنددكه روسپيدند وگاهي انسانهاي كه روسياه هستند.
اين روزها وقتي اخبار را ميخوانم و با نام بريده مزدوراني رو به رو ميشوم كه به يمن كمكهاي وزارت اطلاعات آخوندي پشت سر هم كتاب و مقاله و نشريه عليه مقاومت ايران به نامشان چاپ ميشود و هر روز با پول پرداخت شده از طرف آخوندها در حال مسافرت به كشورهاي مختلف براي برگزاري كنفرانسها و انجام سمپاشي عليه مجاهدين و رزمندگان ارتش آزاديبخش هستند، با خودم ميگويم كه اين بريده مزدوران و طعمه هاي وزارت اطلاعات هم هر چند كه نامهاي متفاوتي داشته باشند از قبيل سعيد شاهسوندي، كريم حقي، مسعود خدابنده، بهزاد عليشاهي، مسعود بني صدر، جواد فيروزمند،و... براي ظاهرسازي دلايل متفاوتي براي اقدام خائنانة خود عليه مجاهدين راه آزادي ارائه كنند و صدها كتاب و روزنامه و مقاله بنويسند ويا كنفرانس مطبوعاتي بگذارند، تمام حرفهايشان به پشيزي هم نميارزد. چرا كه براي من و امثال من و هر انسان آزاده و آگاه ديگري كه حتي از دور نيز دستي بر آتش مبارزه داشته باشد مشخص است كه اين همه گرد و خاك و هياهوي بسيار از طرف اين افراد و زدن ماسك آزاديخواهي به صورت هايشان درمقابل مجاهدبن چيزي نيست جز خدمت به پليدترين ديكتاتوري معاصر و فاشيسم مذهبي و جز تلاشي مذبوحانه براي پوشاندن چهرة كثيف و خائنانه و روسياه خودشان.
آنها مثل همان پارتيزان بريده و خائن در فيلم مزبور هستند با پس زمينة تصويري سگي ولگرد در پشت سر كه در دنياي مردم فداكار ميهنش بر وي بسته شد، درآن زمان آلمانيها چنين خائنيني را كاپو ميناميدند و ما در اين زمان آنها را بريده مزدور و طعمة وزارت اطلاعات آخوندي كه هر روز آنها را به شكلي به بازي ميگيرد، ميخوانيم.

ارسال به: Balatarin :: Donbaleh :: Cloob :: Mohandes :: Delicious :: Stumbleupon :: Friendfeed :: Twitter :: Facebook :: Greader :: Addthis to other :: Subscribe to Feed

۱۳۸۴/۰۹/۱۰

ماجراي جالب قبولي دختر خاتمي در دانشگاه
خبر زير روز پنجشبه۱۰آذر ۱۳۸۴ با کد خبر : ۳۱۲۵۳ در سايت بازتاب منتشر شد ولي ساعت ۱۶ آنرا حذف کردند.
شنيده‌ام دختر ايشان بدون آگاهي از اين ماجرا، وقتي با خوشحالي نام خود را در روزنامه‌ها جزو دانشجويان پذيرفته‌شده دانشگاه مي‌بيند، با خريد گل و شيريني به خانه مي‌رود و با خوشحالي خبر را به پدر و مادر خود اطلاع مي‌دهد، اما از پدرش پاسخ مي‌شنود كه: «ولي اين‌گونه كه من فهميده‌ام، شما قبول نشده‌ايد».
مثل اين‌كه اين آقاي خاتمي و خاطراتش، ول‌كن ما نيست. پس از استقبال بيش از هشتاد هزار نفري از مطلب اخيري كه در «بازتاب» در دفاع از روحانيت نوشته و به نكاتي از شخصيت اين سيد نجيب اشاره و استناد كردم، يكي از دوستان، مطلبي را از ايشان برايم نقل كرد كه دريغم آمد، مردم عزيز از شنيدن آن محروم بمانند. بلكه بشنوند و خدا را به خاطر وجود چنين روحياتي كه نمايانگر تربيت علوي و تأثير سيره نوراني مولي‌الموحدين علي‌بن‌ابيطالب(ع) بر مسئولان نظام است، سپاس بي حد و اندازه بگزارند.
اين برادر مي‌گفت: گويا سال گذشته، سيده ليلا خاتمي، فرزند آقاي خاتمي، در امتحان كنكور فوق ليسانس در رشته‌اي شركت كرده بود كه دانشگاه مربوط براي ده نفر اعلام ظرفيت كرده بود و از قضا ايشان نفر چهاردهم شده بود.
يكي از مسئولان سازمان سنجش كه متوجه اين امر مي‌شود، قضيه را با وزير وقت علوم در ميان مي‌گذارد و به او مي‌گويد، ما مي‌توانيم ظرفيت پذيرش دانشجوي اين دانشگاه را در اين رشته تا پانزده نفر هم بالا ببريم تا نام دختر آقاي رئيس‌جمهور هم جزو اسامي قبول‌شدگان باشد و ماه‌ها تلاش ايشان هم به جايي برسد. وزير مربوطه هم با اين پيشنهاد موافقت مي‌كند و به اين ترتيب، دختر آقاي خاتمي به عنوان رديف چهاردهم اعلام مي‌شود.
اين عزيز مي‌گفت، يكي از ارادتمندان آقاي خاتمي كه در سازمان سنجش كار مي‌كرد، مراتب را با واسطه‌اي به اطلاع دفتر آقاي خاتمي رسانيد. شنيده‌ام ايشان پس از آگاهي از اين مسئله، ضمن واكنش تند به مسئولان مربوطه، گفته بود: «مگر زمان سابق است كه در مملكت، فرزندان مسئولان از امتيازات و عنايت‌هاي ويژه برخوردار شوند؟» و ادامه داده بود: «در رژيم سابق هم همين‌طور رفتار مي‌شد كه خانواده‌هاي هزار فاميلي درست مي‌شد و همه امتيازات در دست آنها بود». وي سپس دستور داده بود، ظرفيت به همان تعداد ده نفر اعلام شده قبلي برگردد و نام دختر ايشان از فهرست قبول‌شدگان حذف شود. دختر ايشان هم سال بعد بيشتر مطالعه مي‌كند و دوباره در كنكور شركت مي‌كند. اين در حالي بود كه كار از كار گذشته و اسامي قبول‌شدگان در روزنامه‌ها اعلام شده بود.
شنيده‌ام دختر ايشان بدون آگاهي از اين ماجرا، وقتي با خوشحالي نام خود را در روزنامه‌ها جزو دانشجويان پذيرفته‌شده دانشگاه مي‌بيند، با خريد گل و شيريني به خانه مي‌رود و با خوشحالي خبر را به پدر و مادر خود اطلاع مي‌دهد، اما از پدرش پاسخ مي‌شنود كه: «ولي اين‌گونه كه من فهميده‌ام، شما قبول نشده‌ايد» و آن‌گاه كه دخترش با تعجب از اين اظهارنظر، نام خود را در روزنامه به او نشان مي‌دهد، پاسخ مي‌شنود: بله اين درست است، ولي پس از اين مرحله، كار ديگري هم شد و آن اين بود كه ... سپس ماجرا را براي دخترش ليلا توضيح مي‌دهد.
من نمي‌دانم در آن لحظه بر ليلا چه گذشته است و در دل نسبت به پدرش چه انديشيد، ولي مي‌دانم حتي اگر به ظاهر، لحظات و ساعاتي را رنجيده باشد، از آنجا كه وي هم از خاندان نجيب مرحوم آيت‌الله سيدروح‌الله خاتمي است ـ كه شايد از معدود روحانيوني بود كه از وي به عنوان يك روشنفكر ديني نام مي‌برند ـ حتما در دل به خاطر داشتن چنين پدري، كه عدالت‌گرايي گمنامانه از ويژگي‌هاي اوست، خدا را سپاسگزار باشد. همان‌گونه كه خواننده اين سطور، لابد در پايان اين مقال، خدا را به خاطر داشتن چنين روحانيون وارسته‌اي كه قدرت هرگز نتوانست آنان را از آرمان‌هاي اصيلشان جدا كند، سپاس گزارد. تا باد، چنين باد.
غلامعلي رجايي
گيرم که خاتمی علوی گونه به تقلب( نه ) گفته باشد،
ولی با پفيوزی مسئولان سازمان سنجش و وزير علوم چه بايد کرد؟

ارسال به: Balatarin :: Donbaleh :: Cloob :: Mohandes :: Delicious :: Stumbleupon :: Friendfeed :: Twitter :: Facebook :: Greader :: Addthis to other :: Subscribe to Feed