نازنین، اما من که میدانم او چه کسی است!

پیرمردی صبح زود از خانه خارج شد. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید . عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به درمانگاه رساندند . پرستاران ابتدا زخم های پیرمرد را پانسمان کردند، سپس به او گفتند : باید از تو عکس برداری شود تا معلوم شود جایی از بدنت آسیب ندیده است.پیرمرد غمگین شد و گفت عجله دارد و نیازی به عکس برداری نیست.

پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند . پیرمرد گفت : زنم در خانه سالمندان است هر صبح آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم، نمی خواهم دیر شود. پرستاری به او گفت : خودمان به او خبر می دهیم.

پیرمرد با اندوه گفت : خیلی متاسفم او آلزایمر دارد ، چیزی را متوجه نخواهد شد. حتی مرا هم نمی شناسد.

پرستار با حیرت گفت : وقتی نمی داند شما چه کسی هستید چرا هرروز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟

پیر مرد با صدایی گرفته به آرامی گفت : اما من که میدانم او چه کسی است.

خداحافظ

دیگه عادت کردیم، معمولن خبرهای بد چند مرحله ای هستند. ملاحظه ما را میکنند تا بعد از بیست و چند سال دوری یکدفعه تالاپ نیفتیم زمین.
اول تلفنی میگویند فلانی در بیمارستان است فردایش میگویند حالش بسیار بد است و روز دیگر میگویند : رفت.

همین چند روز پیش بود که برادرم میگفت مامان بمن میگه نرو تظاهرات و بعد خودش روز عاشورا رفته جلوی دانشگاه صنعتی و به بسیجی ها و نیروهای انتظامی میگه خجالت نمیکشید که به روی خواهران و برادران خودتان اسلحه می کشید، تف به روتون. و بعد از میان دود گاز اشک آور خودش را بخانه رسانده بود.

دیشب تلفنی خبر دادند که مادر درحالت کما و در بیمارستان است.

یعنی او هم رفت.

خداحافظ مامان