از ديو ودد گسسته و انسانم آرزوست
بغض ار گرفت راه نفس آسمان ببار
باران ابر مانده به چشمانم آرزوست
پرده ز رخ براقكن و ديدارتازه كن
كان نكته هاى دلكش پنهانم آرزوست
گمراه عقل عاقبت انديش خود شدم
عشق خرد ستيز حيرانم آرزوست
در كعبه و كنيسه و مسجد نجويمش
آن لامكان زعرصهَ امكانم آرزوست
در راه پرمخافت و بى انتهاى عشق
ره توشه را وثيقه ايمانم آرزوست
در خود فروكشيد ستم را خروش ما
اى منتظر به ره كه موسى عمرانم آرزوست
بر من مپيچ سلسلهَ باور قديم
كانديشه هاى تازه و عريانم آرزوست
مردن به تنگناى غريبى نه كار ماست
منصوروار مرگ به ميدانم آرزوست
خاموش و غمگنانه و پنهان نمى روم
شيب و فرود رود خروشانم آرزوست
درياييم، به ساحل غمگين مرا چه كار
موج بلند و پهنه توفانم آرزوست
